Η γλωσσική δολοφονία τού Έθνους

Κύριοι γλωσσοδιώκται : νενικήκατε.

Οι μεταρρυθμισταί (τρόπος τού λέγειν) τού έτους 1976 δεν ενεταφίασαν τήν καθαρεύουσαν. Ενεταφίασαν τήν γλώσσαν. Τήν πλαστικωτέραν γλώσσαν τού κόσμου. Τήν σταθεροτέραν παράμετρον τής εθνικής ιδιοπροσωπείας. Ο νόμος 309/1976 δεν τήν απήλλαξεν «ιδιωματισμών» και «ακροτήτων». Επέβαλεν ως γλώσσαν διδασκαλίας, ως αντικείμενον διδασκαλίας, ως γλώσσαν τών διδακτικών βιβλίων όλων τών βαθμίδων τής γενικής εκπαιδεύσεως, άνευ τής συγκαταθέσεως τής Ακαδημίας Αθηνών και τής Συγκλήτου τών καθ’ ύλην αρμοδίων Πανεπιστημίων, τήν έκφρασιν τού πεζοδρομίου, τό λεξιλόγιον τών αχθοφόρων και τών οικοδόμων τής οδού Αθηνάς, τό ύφος τών λεμβούχων τού Πειραιώς, τήν τεχνικήν τών χωρικών τής υπαίθρου. Η επίσημος γλώσσα τού Ελληνικού Κράτους, η γραφομένη και ομιλουμένη γλώσσα τών εγγραμμάτων, η γλώσσα τών επιστημών, ο σύνδεσμος με τήν γλώσσαν τού Πλάτωνος και τού Αριστοτέλους, τού Θουκυδίδου και τού Ξενοφώντος, τού Ισοκράτους και τού Δημοσθένους, τού Αισχύλου και τού Ευριπίδου, η π α ν ε λ λ ή ν ι ο ς γ λ ώ σ σ α, η διαδοθείσα υπό τού Μεγάλου Αλεξάνδρου επίσημος δ ι ε θ ν ή ς  γ λ ώ σ σ α, η χρησιμοποιηθείσα υπό τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και υπό τών Αποστόλων, η γλώσσα τής Κ α ι ν ή ς Δ ι α θ ή κ η ς, η γλώσσα τών Ευαγγελίων και τής Αποκαλύψεως, αντικατεστάθη βιαίως και αιφνιδίως, εική και ως έτυχεν, διά νόμου μοναδικού εις τήν ιστορίαν τής ανθρωπότητος, αποτόκου κοινοβουλευτικής πλειονοψηφίας συγκυριακής και μετά από μόλις εν έτος (1977) μη υφισταμένης, εκ τής διαλέκτου τών καπηλείων.

Οι γλωσσοκτόνοι, καταληφθέντες εκ μανίας αντιθέσεώς των προς τάς κυβερνήσεις τής περιόδου τών ετών 1967 έως 1974, εξ ενός ασυγκρατήτου μεταπολιτευτικού «αποχουντοποιητικού» αμόκ, παρέσυραν και τήν γλώσσαν. Δεν εφόνευσαν μόνον πτώσεις, κλίσεις και εγκλίσεις. Εφόνευσαν γλωσσικώς τό Έθνος. Αυτουργός τής πράξεως ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής. Τήν εξετέλεσεν υπό τήν επιρροήν τού Ευαγγέλου Παπανούτσου. Άμεσος και αναγκαίος συνεργός του ο υπουργός εθνικής παιδείας και θρησκευμάτων αλλά και προεδρίας τής κυβερνήσεως Γεώργιος Ράλλης, μετέπειτα υπαίτιος και τής εγκυκλίου χρήσεως τής δημοτικής, τής γλώσσης τού δημοτικού σχολείου, εις τήν δημοσίαν διοίκησιν από τής 1.2.1977.

Επηκολούθησαν αι κακόζηλοι δημοτικοφανείς «μεταφράσεις» και αργότερον, επί ΠΑ.ΣΟ.Κ., αι «μεταγλωττίσεις» εκ τής καθαρευούσης. Τό πασπάλισμα τών γλωσσικών γλυκισμάτων με δημοτικόσκονην. Η βιαία προσαρμογή τής γλώσσης από αγραμμάτους. Η κακοποίησις τών ρημάτων. Η ανταισθητική παράλειψις τών χρονικών αυξήσεων. Η ταύτισις τού στιγμιαίου με τό διαρκές. Οι βαρβαρισμοί. Οι σολοικισμοί. Η παραβίασις και τού τυπικού. Η επιβολή μιας αποκρουστικής ομοιομορφοποιήσεως. Η επιθετοποίησις τών επιρρημάτων. Η σύγχυσις τού «αμέσως», τού «προηγουμένως», τού «ευχαριστως», με τό «άμεσα», «προηγούμενα», «ευχάριστα». Τό «πριν από» εγένετο «πριν τό». Τό «μέχρι τού» εγένετο «μέχρι τό». Τό «ως» εγένετο «σαν». Τό «ότι» εγένετο «πως». Η «αντικειμενικοποίησις» ενισχύθη εις «εξαντικειμενικοποίηση». Ο κατάλογος τών καταστραφεισών, διαστραφεισών και διαγραφεισών εκ τής ομιλουμένης και γραφομένης γλώσσης λέξεων και φράσεων θα ήτο ατελείωτος, εάν επεχειρείτο εδώ μνημόσυνον τών θεμελιωδών κανόνων τής γραμματικής και τού συντακτικού.  

Η αγοραία, απελπιστική, ετοιμόρροπος έκφρασις τής γλώσσης, ο δημόσιος εκβαρβαρισμός της, επεξετάθησαν εις τό κοινοβούλιον. Μετουσιώθησαν εις τόν γλωσσικόν ολοκληρωτισμόν τού ΠΑ.ΣΟ.Κ., τής Ν.Δ. και ακολούθως τού ΣΥ.ΡΙΖ.Α. . Εις τήν αδιάλειπτον επικοινωνίαν των με τόν λαόν, χρησιμοποιούνται λέξεις πτωχαί, αποψιλωμέναι, απονευρωμέναι, αι οποίαι δυναμιτίζονται και συνθηματοποιούνται. Δεν είναι μικρός ο κίνδυνος εκ τής συστηματικής επιδόσεως τής πολιτικής εις τήν συνθηματολογικήν λεξιθηρίαν. Τά μεγάλα κόμματα τής μεταπολιτεύσεως (οφείλομε να ομολογήσωμε : περισσότερον τό ΠΑ.ΣΟ.Κ. και οι κομμουνισταί) ικανοποιούσι τήν μισαλλοδοξίαν των και βεβαιούσι τήν επαναστατικήν ορθοδοξίαν των με μιαν ακατάσχετον ακυρολογίαν. Διά τά δημαγωγικά των επιτελεία, η βαρβαρική προφορά, η ανύπαρκτος φθογγολογική αγωγή, ο εντυπωσιοθηρικός παρατονισμός, η καταρρέουσα σύνταξις, δεν έχουσι σημασίαν. Σημασίαν έχει η προσπάθεια διαμορφώσεως κομματικής, αγελοποιητικής συνειδήσεως. «Λόγια, λόγια, λόγια» με δεκανίκια, όλα κομμένα και ραμμένα εις τό «πρόγραμμα» τού κόμματος. Αποθέωσις τής ασαφείας και τής σπουδαιοφανείας. Λεκτική κενολογία με ύφος δημοτικοφανές.

Με όσην αλεξίγλωσσον προστασίαν και αν οπλιστή κανείς, θα υποστή τήν γραμματικήν και τό συντακτικόν τής δημοσίας και ιδιωτικής τηλεοράσεως, τών τηλεοπτικών δυναστών ημών - εκτός από τάς ειδήσεις υποφέρουσι και αι λέξεις. Τελικώς, τό ραδιόφωνον είναι προτιμώτερον τής τηλεοράσεως και διότι, εις τήν περίπτωσίν του, τά παράσιτα ακούονται μόνον, εν ώ, εις τήν περίπτωσίν της, ακούονται και…βλέπονται. Η επίθεσις όμως εναντίον τής γλώσσης δεν περιωρίσθη εις τό κοινοβούλιον, τήν τηλεόρασιν και τό ραδιόφωνον. Κατέλαβε και τόν έγγραφον τύπον και ήδη και τό διαδίκτυον, ένθα η ελαχιστοποίησις τού λεξιλογίου, αι απελπιστικαί κοινοτοπίαι, η συνθηματοποίησις, η φραστική αοριστολογία, η ανεύθυνος ακυρολογία, η γενικομανία, ο εκλατινισμός, έλαβον διαστάσεις αληθούς γλωσσικής επιδημίας.

Τήν ηθικήν σήψιν διεδέχθη η γλωσσική σήψις τής μεταπολιτεύσεως. Η αντιγλωσσική και, κατά συνέπειαν, ανθελληνική δραστηριότης τών παιδαγωγών τής εθνικής αμνησίας υπό τό ψευδώνυμον τής δημοτικής, η γιγαντιαία επιχείρησις παραποιήσεως και παραμορφώσεως τής γλώσσης, είναι ο αμεσότερος κίνδυνος κατά τής συνεχείας και τής υποστάσεως τού Έθνους. Σήμερον αναγιγνώσκομε ότι τό ήμισυ περίπου τών μαθητών τής πρωτοβαθμίου και δευτεροβαθμίου εκπαιδεύσεως είναι λειτουργικώς αναλφάβητοι, ότι «τά παιδιά δεν ξέρουν Ελληνικά».

Υπόλογοι και υπόδικοι ενώπιον τού Έθνους και τής Ιστορίας οι νεκροθάπται τού 1976, αρξάμενοι χειρών αδίκων.

Εδημοσιεύθη εις εφημερίδαν Εστία

Σπυρίδων Αλφαντάκης

Δ.Ν., Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω

info@salfantakis.gr

 

Top